Χρώμα και άρωμα Ινδίας
Γράφει η Ελένη Μπαμπατσιά
Η Ινδία για εμένα ήταν όνειρο ζωής. Έχω κάνει πολλά ταξίδια και έχω δει διάφορους πολιτισμούς, πολλές εικόνες, άλλες κουλτούρες αλλά ήξερα ότι σε αυτή τη χώρα θα έβλεπα κάτι τελείως διαφορετικό. Η Ινδία είναι ένας άλλος πλανήτης μόνη της.
Σ’ αυτό το ταξίδι αποφασίσαμε να το κάνουμε οργανωμένα με γκρουπ, γιατί είναι μια δύσκολη χώρα και είχαμε ακούσει πολλά για την επικινδυνότητα και για το βαθμό δυσκολίας της. Γι αυτό το λόγο προτιμήσαμε για πρώτη φορά να συνοδευόμαστε από κάποιον έμπειρο αρχηγό και αρκετό κόσμο μαζί μας.
Νωρίς τα πρωί έφτασε η πτήση μας στο Δελχί, την πρωτεύουσα της Ινδίας. Εκεί μας περίμενε ντόπιος ξεναγός να μας παραλάβει για να ξεκινήσει η περιπέτεια μας. Χρειάστηκαν περίπου 5 ώρες με στάσεις για να φτάσουμε στην πόλη που θα ξεκίναγε η περιήγησή μας την Άγκρα. Μια απόσταση 200 περίπου χιλιομέτρων. Η απάντηση στο πότε φτάνουμε για διαδρομές μέσα στην Ινδία είναι «κάποια στιγμή σήμερα». Η κίνηση στους δρόμους, η αναρχία στην οδήγηση, τα ζώα που διασχίζουν αμέριμνα το δρόμο, με μόνιμο και συνεχόμενο soundtrack τα κορναρίσματα από τα οχήματα και τα μηχανάκια.
Φτάνοντας λοιπόν κάποια στιγμή κοντά στην πόλη της Άγκρα, κολλήσαμε τα κεφαλάκια μας έκπληκτοι στα τζάμια του πούλμαν, απαθανατίζοντας κάθε εικόνα που πέρναγε μπροστά στα μάτια μας. Άνθρωποι ξυπόλητοι, σκουπίδια παντού, λασπόνερα, αγελάδες, μαϊμούδες σκύλοι συνυπήρχαν όλοι μαζί. Μαγαζάκια με κάθε λογής εμπορεύματα, στοιβαγμένοι άνθρωποι σε καρότσες ή ακόμα και πάνω στην οροφή των λεωφορείων. Είχαμε ξεκάθαρα σοκαριστεί! Η αντίδρασή μας; Να φωνάζει ο ένας στον άλλον «κοιτάξτε αριστερά», «τώρα δεξιά» προκειμένου να μη χάσουμε καμία από τις έντονες εικόνες που υπήρχαν σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κουλτούρα που μας ξάφνιαζε κυριολεκτικά.
Φτάσαμε στο καθαρό και υπερπολυτελείας ξενοδοχείο μας, μια εικόνα άκρως αντίθετη με όσα πριν λίγο είχαμε βιώσει. Το καλωσόρισμα τους θερμό. Μας γέμισαν κατιφέδες ( τοπικό πορτοκαλί λουλούδι) φωνάζοντάς μας NAMASTE (καλωσορίσατε) με χαμόγελα και ενώνοντας τα χέρια τους στο στήθος. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι για ένα τέτοιο προορισμό είναι πολύ σημαντική η επιλογή του ξενοδοχείου να είναι πολύ προσεχτική. Ο λόγος; Θέμα καθαριότητας και ασφάλειας χώρου και φαγητού. Μας είχαν προειδοποιήσει ότι θα πίνουμε και θα πλένουμε τα δόντια μας μόνο εμφιαλωμένο νερό.
Νωρίς το πρωί την επόμενη μέρα μαζευτήκαμε για να ξεκινήσει το πρόγραμμά μας και να επισκεφθούμε όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Πρώτη στάση μας το Κόκκινο Φρούριο, χτισμένο κοντά στον ποταμό Γιαμούνα. Το Φρούριο είναι μια μικρή πόλη που περιβάλλεται από τείχη και εντυπωσιακές πύλες εισόδου. Το ανάκτορο σχεδιάστηκε σαν μια μίμηση του παραδείσου όπως περιγράφεται από το Κοράνι.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Baby Taj Mahal και το μαυσωλείο Τσίνι Κα Ραούζα. Για να φτάσουμε στο τελευταίο όμως, χρειάστηκε να διασχίσουμε και να περάσουμε από μια γειτονιά που εκείνη την ώρα μόλις είχαν σχολάσει τα παιδάκια από το σχολείο, τα οποία μας χάρισαν το ωραιότερο και πιο θερμό χαμόγελο.
Γυναίκες στις αυλές και στους δρόμους έκαναν βαριές χειρωνακτικές εργασίες. Άντρες ξαπλωμένοι πάνω σε τάβλες από αυτοσχέδια κρεβάτια απολάμβαναν τη μεσημεριανή τους σιέστα χωρίς κανένα απολύτως άγχος. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια αυτών των ανθρώπων που έλαμπαν, ήταν καθαρά και ας μην είχαν τίποτα από υλικά αγαθά στην κατοχή τους, είχαν όμως κάτι ανεκτίμητο ένα αληθινό και φιλικό βλέμμα.
Δοκιμάσαμε σαρί πολύχρωμα, βάλαμε τη παραδοσιακή κόκκινη βούλα «bindi» στο μέτωπο, χαθήκαμε στα παζάρια ανάμεσα στους ντόπιους για να κάνουμε τις αγορές μας και να παζαρέψουμε χειροποίητα κουβερλί, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες, πασμίνες, πουκαμίσες, σουβενίρ για τους αγαπημένους μας πίσω στην πατρίδα και τους αγαπημένους μου μαρμάρινους ελέφαντες στην πιο δυνατή χαμηλή τιμή!
Η μέρα που θα πραγματοποιούσε ένα από τα όνειρά μου είχε φτάσει. Το wake up call χτύπησε και η ώρα ήταν 5:00 το πρωί. Η χαρά μου όμως γι αυτό που θα έβλεπα με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι γεμάτη ζωντάνια και χαμόγελο. Ήμουν πλέον μπροστά στο μεγαλοπρεπές Taj Mahal, το μεγαλύτερο μνημείο αγάπης. Επιθυμία του βασιλιά ήταν να φτιάξει ένα μνημείο προς τιμήν της συζύγου του, τόσο λαμπρό που όμοιό του ο κόσμος δε θα είχε ξανά δει! Είχα συγκλονιστεί μπροστά στο μεγαλείο και το συμβολισμό αυτού του μοναδικού μνημείου.
Αφού απολαύσαμε το λευκό μαρμάρινο υπερθέαμα είχε έρθει η ώρα να αποχαιρετήσουμε την Άγκρα και να κατευθυνθούμε προς την πανέμορφη ροζ πόλη την Τζαιπούρ. Πρώτος σταθμός μας ήταν το Φατεχπουρ Σικρί μια καστροπολιτεία από κόκκινο ψαμμίτη. Επόμενος σταθμός το αγροτικό χωριό της επαρχίας Ρατζασταν, το Αμπανέρι. Στ εσωτερικό του χωριού υπάρχει ένα baori, ένας ταμιευτήρας νερού που θυμίζει μια αναποδογυρισμένη πυραμίδα 30m κάτω από το έδαφος με 3.500 σκαλιά που οδηγούν σε λίμνη. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η βόλτα στο χωριουδάκι και η υποδοχή των κατοίκων μέσα στα τοσοδούλικα σπίτια τους. Εικόνες μοναδικές, απλοί άνθρωποι με ελάχιστες χειροποίητες κατασκευές που θύμιζαν έπιπλα, χώροι στενοί, μια αυτοσχέδια κουζίνα και μόνο χαμόγελα από τους ντόπιους που με χαρά μας άνοιγαν τα σπίτια τους. Κάποιοι άνθρωποι από το γκρουπ είχαν φέρει μαζί τους σακούλια από καραμέλες και σοκολάτες και μοιράζανε στα παιδάκια τα οποία μας είχαν περικυκλώσει για να μαζέψουν όσες περισσότερες μπορούσαν. Τα γουρλωτά όλο ευχαρίστηση ματάκια τους γέμιζαν την ψυχή μας!
Αφήνοντας πίσω μας αυτές τις εικόνες φτάσαμε στην πόλη της Τζαιπούρ.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει έτοιμους να ανέβουμε στο φρούριο της Άμπερ, το οποίο βρίσκεται ψηλά σε έναν λόφο και η προσέγγισή του γίνεται στην πλάτη ελεφάντων! Μια εμπειρία απίστευτη, μοναδική με καταπληκτική θέα.
Η κατάβασή μας έγινε με τζιπάκια για να βρεθούμε στο παλάτι της Λίμνης, το Τζαλ Μαχαλ. Ένα επιβλητικό παλάτι μέσα στη λίμνη το οποίο δεν το έχουν αξιοποιήσει και ούτε είναι προσβάσιμο. Συνεχίσαμε την ξενάγησή μας με το περίφημο City Palace, το παλάτι του Μαχαραγιά και το αστεροσκοπείο Jandar Mandar. Έξω από το αστεροσκοπείο μας περίμεναν τα παραδοσιακά τρίκυκλα ποδήλατα (ρίκσο) για να απολαύσουμε την απογευματινή μας βόλτα και να πάρουμε μια γεύση από το κέντρο της πόλης με τα ροζ κτίρια (το χρώμα φιλοξενίας για τους Ινδούς ) και τις πολύχρωμες αγορές της Τζαιπούρ. Για να καταλήξουμε στο έμβλημα της πόλης, την πενταόροφη πρόσοψη του Hawa Mahal γνωστού και ως «Παλάτι των Ανέμων».
Η ημέρα μας τελείωσε απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα, παρακολουθώντας την ιεροτελεστία “Αάρτι” συνοδεία θρησκευτικών ινδουιστικών ασμάτων.
Επόμενος και τελευταίος μας προορισμός η πόλη που ξεκινήσαμε, η πρωτεύουσα Δελχί. Το παλαιό και Νέο Δελχί είναι δυο πόλεις που συνδέονται γεωγραφικά αλλά διαχωρίζονται κοινωνικά. Το παλαιό Δελχί είναι πολύβουο, αποτελούμενο από ένα δίκτυο από στενούς δρόμους, με φθαρμένα σπίτια και μικροσκοπικά μαγαζιά, καρότσια και τα τρίκυκλα ποδήλατα.
Σε αντίθεση με το Νέο Δελχί που αποτελείται από τεράστιες λεωφόρους, όμορφα οικοδομήματα και καλοδιατηρημένα πάρκα.
Μερικά από τα αξιοθέατα που επισκεφθήκαμε για αν πάρουμε μια πρώτη γεύση ήταν ο Μιναρές Κουτμπ. Αυτό που ζήσαμε σε αυτόν τον εξαιρετικό χώρο ήταν μοναδικό.
Οι Ινδοί μας παρακαλούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας, με τις οικογένειές τους, τα νεαρά αγόρια από την ντροπή τους έτρεμαν ακουμπώντας μας. Νιώσαμε ξεκάθαρα σαν διάσημοι σταρ! Τους φαινόταν η λευκή μας επιδερμίδα και τα ξανθά μας μαλλιά υπερπαραγωγή! Θα υπάρχω σίγουρα σε κάποιο profile στο Facebook ως η κοπέλα κάποιου Ινδού! 😛
Ολοκληρώσαμε την ξενάγησή μας με την επίσκεψή στον τάφο του Μογγόλου αυτοκράτορα, του Χουμαγιούν. Ένα άκρως εντυπωσιακό μαυσωλείο που πάνω στα αρχιτεκτονικά του σχέδια βασίστηκε το Taj Mahal.
Η τελευταία μας μέρα στο ομιχλώδες- μυστηριώδες Δελχί θα ήταν πραγματικά γεμάτη για να ολοκληρωθεί το παζλ από εικόνες και να το γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Η μέρα ξεκίνησε ανακοινώνοντας μας από την αρχηγό ότι θα έχουμε δυο εκπλήξεις για το κλείσιμο. Όμως δεν ήταν ακόμη η ώρα για να μας τις αποκαλύψει. Η πρώτη στάση ήταν στο Ναό του Λωτού, ένας ναός αφιερωμένος στην ιδέα του θεού γενικά ανεξαρτήτως δόγματος σε σχήμα ενός τεράστιου λωτού.
Στη συνέχεια περάσαμε από το Κόκκινο Φρούριο, ένα υπέροχο κάστρο φτιαγμένο από κόκκινη πέτρα, αντίγραφο του αντίστοιχου στην Άγκρα. Επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο Τζαμί της Ινδίας, το Τζάμα Μαστζιντ. Συνεχίσαμε με την επίσκεψή μας στο Rajghat το σημείο αποτέφρωσης του Μαχατμα Γκάντι μετά τη δολοφονία του το 1948. Περάσαμε από τη δεντροφυτεμένη λεωφόρο Rajpath με το Προεδρικό Μέγαρο Ραστραπάτι Μπαβάν, το κοινοβούλιο και την Πύλη των Ινδών. Για να φτάσουμε στην πρώτη μας έκπληξη το Ναό Σιχ «Γκουρουντβάρα Μπανγλα Σαχίμπ». Για να εισέλθουμε στον ιερό χώρο έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας, να πλύνουμε τα πόδια μας και να σκεπάσουμε διακριτικά το κεφάλι μας με ένα μαντήλι. Πολλοί άνθρωποι επισκέπτονται το Ναό αναζητώντας τη γαλήνη της ψυχής τους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δόγματα της Ινδίας που η γυναίκα είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Όπως μας ανέφερε η ξεναγός, σκοπός της γυναίκας στην Ινδία είναι να φροντίζει και να υπηρετεί τα πεθερικά της.
Φεύγοντας από την τρομερή εμπειρία των Σιχ η αρχηγός μας ανακοινώνει την τελευταία έκπληξη του ταξιδιού. Ελεύθερος χρόνος για τα τελευταία ψώνια στο τοπικό παζάρι! Τα ουρλιαχτά μας έφτασαν μέχρι την Αθήνα! Κάπου εκεί δώσαμε μέχρι και την τελευταία ρουπία που υπήρχε μέσα στα πορτοφόλια μας. Μην ξεχνάτε η συναλλαγή δε θεωρείται ολοκληρωμένη αν δεν παζαρέψετε μέχρι τελικής πτώσης.
Κλείνοντας δε θα μπορούσα να μην κάνω μία αναφορά και στην τοπική ινδική κουζίνα. Τα αρώματα από τα δικά τους πικάντικα μπαχαρικά με ανάμεικτες γεύσεις και έντονες μυρωδιές σε δελεάζουν για να δοκιμάσεις και να γευτείς κάθε πιάτο που θα παρελάσει από μπροστά σου. Εννοείται πως αναφέρομαι μόνο στα πιάτα των ξενοδοχείων και προς θεού μακριά από street food!
Μέσα στο χάος, στην ανέχεια και στις αμέτρητες δυσκολίες κρύβεται απίστευτη ομορφιά, ζεστασιά ζωή γεμάτη χρώμα. Η Ινδία είναι ένα μάθημα ζωής και αυτό ήταν μόνο η αρχή της γνωριμίας μου μαζί της!
You May Also Like
